Strona:Jerzy Bandrowski - Rajski ptak.djvu/162

 — Wygląda pan, jakgdyby pan był czemś przygnębiony.
 — Odgadła pani. Nie to o wiadomościach, lecz o przygnębieniu. Jestem istotnie trochę przygnębiony.
 To chciał jej powiedzieć, ponieważ jednak nie chciał, aby się martwiła jakiemiś domysłami, dodał:
 — W ostatnich czasach myślałem dużo o swem życiu duchowem.
 Nie było to kłamstwem, ale wolałby był o tem nie wspominać — w związku z nią.
 Uśmiechnęła się do niego i tu uśmiech mówił:
 — Nie martw się! Bądź spokojny! Wszystko będzie dobrze! Wierz!
 Ale on zanadto dobrze znał opłakany stan swych „interesów“ duchowych, więc nie dał się tak łatwo pocieszyć i tylko westchnął.
 Tymczasem ona mówiła głośno:
 — Człowiek się często zanadto przejmuje. Nigdy nie jest tak źle, jak myślimy.
 — Natomiast często bywa gorzej! — przerwał jej Polata — Pani mocno wierzy w Boga?
 — Tak! — odpowiedziała panienka.
 — To pani bogata! — rzekł młody człowiek.
 — A pan nie wierzy?
 Nie odpowiedział. Zato po chwili westchnął:
 — Człowiek czasem nawet sobie nie wyobraża, jak strasznym jest nędzarzem.