Strona:Jerzy Bandrowski - Rajski ptak.djvu/161

 — Nie — to nie, obejdzie się! Nie trzeba się zaraz tak obrażać! Wiem, że pańska wielka Muza — a my —
 — Panno Kasiu! Niech pani nie będzie złośliwa i niech pani mi, proszę, uwierzy, że naprawdę, ale to naprawdę bardzo mi przykro, iż ta moja wielka — jak pani powiedziała — i do tego Muza! — nie jest w stanie zdobyć się na dobry pomysł imieninowy i to w dodatku — dla miłych, młodych i ładnych panienek. Powinienbym — a nie potrafię. Jakiż program?
 — Będzie się pan śmiał.
 — Nie będę się śmiał! — prawie gwałtownie zaprzeczył wieszcz — Ach, przepraszam panią, pani nie wie, nie może zrozumieć — tej — tej — tej bezsilności — tej nędzy!
 Tu Polata stanął, spojrzał na pana Piekarskiego i rzekł z gorzkim uśmiechem:
 — Żongluję słońcami, światami i księżycami — pańska córeczka prosi mnie o malutki promyczek słońca — mogę jej dać światło „jupitera“, ale słońca — ani nawet niteczki, choćby cienkiej jak pajęczyna.
 — Zły humor! — odparł spokojnie pan Piekarski — Przejdzie!
 Panienka spojrzała na poetę z zaniepokojeniem, z żalem, z współczuciem.
 — Czy pan dostał może jakie przykre wiadomości? — zapytała po chwili.
 — Przykre wiadomości? Dlaczego?