Strona:Jerzy Bandrowski - Przez jasne wrota.djvu/86

— 80 —

jeszcze ani jego pałacu, ani etykiety. Ponieważ cesarz był nietykalny, a lubił chodzić w mundurze jeneralskim, który szyć musiano od oka, bez brania miary, przeto ubrany był zwykle karykaturalnie. Dopiero, kiedy był już śmiertelnie chory, pierwszy raz pozwolono lekarzom położyć na jego pulsie dłoń nie owiniętą jedwabiem. Jeśli cesarz dawał audjencję, to petenta wpuszczano do małego pokoiku, gdzie musiał uklęknąć przed kratą, za którą widział tylko stopy cesarza, siedzącego powyżej niego. Kiedy cesarz przejeżdżał przez miasto, poddani musieli nietylko zdejmować kapelusze i zamykać parasole, ale klękać na ulicy.
 Tego już dziś niema. Dzisiejszy cesarz Joszi-Hito zniósł te zwyczaje. Usunął z pałacu harem i zniósł wielożeństwo. Jest pierwszym cesarzem, żyjącym w monogamji. Mówi kilku językami, między niemi angielskim i francuskim. Jego audjencjonalna sala urządzona jest po europejsku, w pałacu zaprowadzono światło elektryczne i inne wynalazki współczesne, do dyspozycji dworu jest sześćdziesiąt samochodów. Cesarz słynie jako „sportsman“, a cieszy się opinją władcy łaskawego i bardzo dobrego człowieka. Na mieście pokazuje się dość często bez większej parady, z plutonem ułanów z czerwono-białemi proporczykami na lancach. Odebrał wychowanie wojskowe, jest również oficerem marynarki i gorliwie sprawami wojskowemi się zajmuje. Bierze udział we wszystkich uroczystościach wojskowych. Jeszcze przed jego wstąpieniem na tron zdarzyło się raz podczas manewrów, że w jego obecności żołnierz spadł z konia. Joszi-Hito, widząc, iż nikt tego nie zauważył, zeskoczył z konia i pomógł żołnierzowi podnieść się,