Strona:Jerzy Bandrowski - Pielgrzymi.djvu/186

a stojąc na swej lotnej i świecącej trybunie, wołał z gwizdem i jękiem wichru:
 — Wyjęliśmy z pochew pałasze jasne i przysięgliśmy na nie. Miałeś broń w ręce — czemu nie przysięgałeś?
 Z głębi duszy, wielkim krzykiem, odpowiedział mu na to Zaucha:
 — Ja, Józef Zaucha, oficer Legji Wschodniej, nigdy przysięgać nie będę wierności wrogom mego narodu i tyranom. Tak mi Panie Boże dopomóż!
 A żołnierz z trybuny napowietrznej wołał:
 — Rozum przeciwstawiasz czynowi, tętniącemu krwią poległych bohaterów. Wiesz, że my zrodziliśmy ten czyn. Przez śmierć tych bohaterów — jesteśmy. Zaprzeczysz ?
 — Tak jest. Jesteście i bijecie się. I my się tu bijemy — też. Wojna domowa, tak? Wojna rodzi żołnierzy — krzyczał Zaucha. — Cześć żołnierzowi za krew i męstwo!
 Wiatr gwizdnął wściekle i zrzucił z za mgły:
 — Stajesz przeciwko nam!
 — Przeciw tyranom 1
 — Po stronie barbarzyńców!
 — Po stronie wolności i zwycięstwa.
 Znowu u boku Zauchy, zjawił się szary żołnierz. Szedł i mówił:
 — Wiesz bardzo dobrze o tem, że wszystkich odrazu pobić nie możemy. Kulturalnie ci tu stoją niżej od nas, są dzicy, a niemniej od tamtych przewrotni. To ziemia niewoli i ucisku.
 — Dobierasz sobie sprzymierzeńców, co?. Pewnych, odpowiednich. A ja patrzę, po której stronie świętsza prawda — i to mój sprzymierzeniec. A ta ziemia — jeszcze nie znana. Młoda jest.
 — Wierzysz w Słowiańszczyznę? Niema jej!
 — Niema jej! Ale świat cały się jej boi i niszczy ją!
 — Mistyczne nonsensy! — uśmiechnął się żołnierz. — Literatura.