Strona:Jerzy Bandrowski - Osaczona i inne nowele.djvu/101

 — Miałaby pani serce oderwać go od żony i dzieci?
 — Proszę pani, nigdy się nie kochałam... ale, zdaje mi się, że miłość, prawdziwa miłość, to siła, żywioł, któremu się człowiek oprzeć nie może... Jeśliby zdołała zaślepić mnie o tyle, żebym była w stanie zakochać się w żonatym, to już chyba na pamięć 0 jego żonie byłoby zapóźno.
 — Chciaż nie we wszystkiem zgadzam się ze zdaniem Henrietty — odezwała się pani Helena — to jednak myślę, że prawdziwe uczucie może do pewnego stopnia ludzi tłómaczyć.
 — Nie, proszę pani — wtrąciła sucho Śnieżkowa. — Kto szanuje cudze zobowiązania, ten nie zapomina o swoich.
 — Zapewne, są jednak chwile...
 — Uczciwa kobieta nie ma żadnych „chwil“ — przerwała gwałtownie Śnieżkowa.
 Pani Helena, która znała słabą stronę Śnieżkowej, umilkła, uśmiechając się pobłażliwie.
 — A jak pan myśli o tem wszystkiem, doktorze? — zwróciła się panna Henryka do Bryla.
 — Ja sądzę, że „każdy sobie rzepkę skrobie“.
 — To znaczy?
 — Co komu zdrowo.
 — Może przejdziemy do ogrodu — zaproponowała pani Helena. — Dzień dzisiaj taki piękny i ciepły.
 — Babie lato — odezwał się machinalnie Śnieżko.