Strona:Jerzy Bandrowski - Na polskiej fali.djvu/102

szuli, fale biły mnie w kark — ale wierzyłem pewnie, że nie stanie nam się nic i szczęśliwie przypłyniemy do brzegu.
 Tak się też stało.
 Już wyłoniły się z mgiełki łazienki, a pod niemi żółty strąd, na którym widać było niespokojnie chodzących tam i nazad rybaków, gdy naraz pokazał się długi wał, huczący groźnie pod naporem przewalających się przezeń fal i biały od piany.
 — Druga rewa gra! — krzyknął Józek.
 To było to niebezpieczne miejsce!
 Teraz zrozumiałem, na czem to niebezpieczeństwo polegało.
 Fala po fali wbiegała na osuch, piętrzyła się na nim i złamana własnym ciężarem — tysiące tonn wody! — z rozmachem waliła naprzód, a w tej chwili już nadbiegała druga fala. To było naprawdę straszne, bo tu łódź mogła się przewrócić w mgnieniu oka.
 Ale Kąkolowie mieli na to sposób.
 W niewielkiem oddaleniu od osucha zanurzyli wiosła w wodę i tak starali się utrzymać łódź na jednem miejscu.
 Fale jedna za drugą leciały, z łomotem waląc w rewę.
 Józk poruszał wargami jakby się modlił, a naraz krzyknął na brata:
 — Ciągnij!
 Nadbiegła wielka fala, przeniosła nas przez osuch, bat przeleciał dwieście metrów jak ptak, wjechał na piasek, a w chwilę później rozległo się głośno nasze spokojne:
 — Heeej-let!
 I poszliśmy do domu przebrać się i zjeść coś. W tym celu wybrałem sobie kilkanaście tłustych śledzi, które, usmażone na maśle, wybornie mi smakowały.

---