Strona:Jerzy Bandrowski - Czerwona rakieta.djvu/8

 Patrzyła na niego zaniepokojonemi, podejrzliwemi oczami.
 Nie zauważył tego.
 — Doprawdy, chciałbym być świadkiem narodzin nowej ziemi — mówił.
 Rozgłośnie „uraaaa!“, tysiącem głosów rzucone w niebo, rozsypało się migotliwym pyłem radości w powietrzu.
 Młoda kobieta wzdrygnęła się.
 — Czegóż się lękasz? — uspokajał Niwiński żonę, zauważywszy ten jej odruch. — To wolność śpiewa! Wyzwoleni niewolnicy wnoszą wdzięczne okrzyki na cześć życia i szczęścia. Cóż za cudne czasy! Złotemi głoskami zapisze historja wiosnę 1917-go roku...
 — Mnie się zdaje, że ta wolność niekiedy trochę zanadto hałasuje...
 — A no, rozumie się, wolałabyś taką grzeczną rewolucję, malutką, dobrze ubraną, z czerwoną kokardką na głowie i deklamującą z laurką w rączce słodkie wierszyki. Tak nie może być. Rewolucja ma prawo hałasować i krzyczeć i musi głośno krzyczeć... Ale to zdrowo...
 — Może ona da ci sposobność oglądania „narodzin nowej ziemi?“
 — „Nowe ziemi?“ Masz słuszność o tyle, że mimo wszystko, mimo, że to dotychczas tak gładko idzie, żyjemy na wulkanie, który lada dzień może wybuchnąć...
 Westchnął.
 — Ale żeby rewolucja mogła mi dać tę „nową ziemię“ — nie wierzę. Człowiek się powtarza — nie rodzi się nowy. „Nowa ziemia?“ A jeśli z chaosu i odmętów wyłoni się znów pogrzebana przed wie-