Strona:Jerzy Bandrowski - Czerwona rakieta.djvu/252

 — Przecież nas, jak widzisz, zostawiają samych...
 — Ale wciąż ktoś wchodzi, to Fuchs, to Lewitner... Owszem, poczciwi chłopcy, ale to okropnie krępujące. Spać na cudzem łóżku... Nie będę się mogła rozebrać... A gdzież ty będziesz spał...
 — Na tej skrzyni.
 — Na skrzyni? Twardo ci będzie.
 — Wszystko jedno.
 — Jakże ty będziesz spał na skrzyni... A może tu pluskwy są?
 — Kobieto, nie wiemy, czy ranka doczekamy, a ty takiemi głupstwami głowę sobie nabijasz!
 — Tobie wszystko głupstwo!
 — Jakże możesz tak mówić? Czy nie rozumiesz, że cała rzecz w tem, że tu o ciebie jestem spokojniejszy!
 — Żebyś tylko ty był spokojny. Zawsze o sobie myślisz!
 — Ja — o sobie?
 Obraził się i wyszedł do frontowego pokoju; oficer, który go zajmował, nie siedział w nim, bojąc się zbłąkanych kul. Przechadzając się tam i nazad, Niwiński od czasu do czasu podchodził do okna i wyglądał na ulicę. Ani jedno okno przeciwległej kamienicy nie było oświetlone, dom był jakby martwy.
 — A przecież tam z pewnością siedzą ludzie! — pomyślał Niwiński.
 A, ba, nie tylko siedzą! Rozbiegli się i niewątpliwie — po swojemu korzystają z zamieszania. Ktoś dzięki niemu dostał się do cudzej żony, która, może długo przedtem się wahając, teraz, wzburzona tem wszystkiem, oddaje się pierwszy raz widzianemu