Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/31

 — Nie wiem, milczałem. Co mam teraz uczynić, ojcze?
 — Od jak dawna należysz do moich domowników?
 — W październiku minie rok, ojcze.
 — Znasz zarządzenia Świętej Inkwizycji?
 — Tak, ojcze.
 — A zatem?
 Don Rodrigo milczał.
 — Tak, ojcze — powiedział wreszcie ochrypłym głosem — uczynię to.
 Padre Torquemada położył dłoń na jego ramieniu.
 — Wiem, co cię dręczy, mój synu. Myślisz, że zdradzasz przyjaciela.
 — Ojcze, mój ojcze!
 — Przeciwnie, przyczyniasz się do ratowania jego zabłąkanej duszy. Czyż nie popełniłbyś zdrady wówczas, gdybyś chciał prawdę zataić i pozostawić grzesznika sam na sam z jego grzechami? Czyż nie jesteśmy po to, aby błądzącym pomagać? Pomożemy panu de Hojeda i panu de Santangel. Pomożemy dzięki tobie.
 Nagły blask wdzięczności ogarnął udręczoną twarz don Rodriga.
 — Ojcze, ciężki kamień zdjąłeś mi z serca. Czy swoje oświadczenie mam złożyć Trybunałowi podpisane?
 Padre Torquemada mocniej oparł dłoń o jego ramię.
 — Don Rodrigo, pomyśl, czy musiałbyś się podpisywać pod słowami: oddycham, chodzę, jem, śpię?
 — Przecież to prawda.
 — A twoje zeznanie czymże będzie, jeśli nie prawdą?
 — O tak, mój ojcze! — zawołał don Rodrigo. — Prawda musi zwyciężyć.
 — I zwycięży — rzekł czcigodny ojciec. — Chwilę