Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/30

końca po paru stopniach w dół podniósł pochodnię, aby oświetlić niskie, głęboko w kościelnym murze ukryte drzwi.
 — Wracaj, mój synu — powiedział padre Torquemada. — Trafię z powrotem sam.
 — Ojcze mój! — rzekł don Rodrigo.
 Torquemada zatrzymał się.
 — Wybacz, czcigodny ojcze, niewłaściwą porę, gnębi mnie jedna rzecz. Ojcze, pan Manuel de Hojeda jest moim dawnym przyjacielem, jeszcze z dzieciństwa. Dziś spędziłem z nim wieczór.
 — Sam?
 — Było kilku jego przyjaciół. Manuel wypił dużo wina i, wybacz ojcze, mówił rzeczy obrażające Świętą Inkwizycję oraz ciebie, ojcze, osobiście.
 Padre Torquemada milczał. Don Rodrigo stał pobladły, z pochodnią wysoko wzniesioną.
 — Mówił również, że pan de Santangel, w którego imieniu witał cię, cieszy się jak najlepszym zdrowiem. Poza tym obaj, jakkolwiek należą do starych hiszpańskich rodzin, utrzymują przyjazne stosunki z ludźmi pochodzenia żydowskiego...
 — To wszystko?
 — Tak, ojcze.
 — Czy w sposób obrażający wiarę mówili i inni obecni?
 — Manuel mówił najwięcej.
 — A ty?
 Don Rodrigo pochylił głowę.
 — Zabierałeś głos?
 — Nie, milczałem.
 — Zbrakło ci odwagi, aby bronić wiary przed bluźniercą, czy też może chciałeś się dowiedzieć, jak daleko bluźnierstwo sięga?