Ta strona została skorygowana.
WALA w najwyższem pomieszaniu — błagalnie:
Przypomnij sobie! — tam — u leśnego szlachcica, krewnego mojego, gdzieś się chowała po spaleniu zamku twych ojców. — Byłaś prawie dzieckiem... Jagna! — ta wiosna nasza — to upojenie! — Ja dziesięć lat już żyję tem wspomnieniem i zdycham przez to, że to już wspomnienie jest tylko! A kiedy myślałem, że wreszcie... Tutaj los mnie przywiódł... ten posąg... odgadłem... To tyś jest! — Ja wiem, nie byłem ci dosyć — student, szlachcic ubogi — tobie, księżniczce... i dlatego ty wówczas... Dlaczego milczysz? Jagna! Przecież tyś mnie kochała?
MARUNA.
Nigdy!
WALA z przerażeniem:
Nie mów!... nie odbieraj mi... Ja tem żyję! Pójdę zaraz... Skłam, a powiedz, żeś mnie kochała! —
MARUNA.
Nigdy.
WALA z rozpaczą:
Więc czemże było to wszystko? twoje pocałunki? twój dreszcz w mych ramionach? —
MARUNA ze wstrętem:
Ah!
