Ta strona została skorygowana.
ARNO wznosi głowę, jakby ze snu się budząc, i nie ruszając się z miejsca, woła półgłosem, prawie sennie, bez zdumienia, jeno z bezbrzeżną jakąś miłością:
Ijola!
IJOLA na dźwięk wzywającego ją głosu drgnęła, dłonią chwyta za uszak okna, rozwiera oczy. — Ciche, głębokie westchnienie, — pogląda na rzeźbiarza u swych stóp, — na ustach błyska uśmiech błogosławiony.
Ja jestem...
ARNO wznosi się na kolona.
Przybywasz znowu, znowu mi się jawisz, —
na gwiazdach widzę cię znowu, w promieniach
jasnych księżyca — o, moja!
Czy ty przychodzisz mnie żegnać?
IJOLA
zsuwa się z okna zwolna ku niemu i mówi cicho, sennie:
Tu kwiaty...
ARNO.
Tyś najwonniejsza, tyś jest z nich najbielsza,
kwiecie mój dziwny,
gdzieś w czarodziejskim wyrosły ogrodzie,
gdzieś na błękitnym łanie firmamentu,
co złotym gradem gwiazd okwita
w sennych godzinach szczęścia! —
Deptaj po kwiatach! niechaj mrą z rozkoszy,
