Strona:Jeden trudny rok opowieść o pracy harcerskiej.pdf/181

 — Jakie dranie, co, pan Zaworowicz, może powiesz? — głos Witkowego ojca drży oburzeniem i gniewem.
 — To wy porządnych ludzi szpiegujecie, w szpicli się bawicie? i to mają być uczniowie! Porozmawiać muszę z twoim ojcem. Do czego to podobne!
 Jak dziwnie głos tego człowieka podnieca Konrada.
 — A co pan myśli? może nie jest draniem ten tam — i macha palcem w stronę płotu — co, może nie okrada nas wszystkich?!
 — Ach, wy, smarkacze, marsz mi stąd! Żeby mi tu wasza noga więcej nie pozostała, wy, szpicle.
 Chłopcy odchodzą, dygocąc ze wzburzenia.
 — Tak — po chwili na ulicy mówi Hubert — jutro całe miasto będzie mówić, że Konrad z jakimiś szczeniakami szpiegował i posądzał „porządnego pana Zaworowicza.”
 — Jeszcze te dranie dowiedzą się i usuną ślady swego świństwa.
 — Co robić, co robić? — szepcze trwożliwie Konrad.
 — Pokażcie no te notatki z rozmowny tamtych.
 Przeglądają je w kącie ulicy pod latarnią, wyłapują z tej bazgraniny myśli, Tarzan tłumaczy im niektóre wyrazy. No trudno — trzeba od tej chwili