Strona:Jeden trudny rok opowieść o pracy harcerskiej.pdf/180

puszczają głosu. Z żalem chłopcy złażą po zaimprowizowanej drabince. Są już na dole.
 — No i co?
 Zamknęli okno, więc mało zanotowaliśmy, ale i to ważne.
 — Jazda! Wracamy! Ale nie tędy, jeszcze kto nas od ulicy zobaczy!
 Przechodzą alejką, potem przełażą przez płot i są już w czyimś ogródku. Uszli kilka kroków, gdy nagle znienacka, ukryta za krzewami, wysuwa się jakaś postać.
 — Stać, a to co? Złodzieje? Ręce do góry! Chłopcy stają. Ręce posłusznie podnoszą się do góry. Po głosie poznali Witkowego ojca.
 — Byle nie poznał, byle nie poznał! — szepczą do siebie.
 Nagle latarka oświetla ich twarze.
 — A! A to co! Konrad! a cóż wy tu robicie, co, kwiaty kraść przyszliście, czy co? Co to jest? Co wyście robili tam w ogrodzie pana Zaworowicza? Konrad?
 Chłopak stoi już z opuszczonymi rękoma: to posądzenie go o kradzież, pali jak ogień. Nie, nie wytrzyma dłużej!
 — Słuchaliśmy, jak te dranie planują oszustwo! — wyrzuca z siebie.