Strona:Jeden trudny rok opowieść o pracy harcerskiej.pdf/179

 — No, panie Józefie, a pierwszy transport obliczył pan?
 — Nie jeszcze, ale będzie ładnych parę tysiączków. Dobrze, że Wojdakowski był w tej starościńskiej komisji. Ślepy bałwan jest zupełnie. Jeszcze jak chwalił, że tyle prętów w płytach. To dobre!
 Obydaj śmieli się głośno, po chamsku.
 — To i dobrze. Najważniejsza rzecz — resztę pustych płyt usunąć.
 Przez chwilę słychać szelest papieru, potem rozwijanie jakiegoś rulonu. — O, tędy puścimy fury, zamówiłem już je na drugą w nocy jutro. A tę resztę…
 Dalszego ciągu chłopcy nie mogą dosłyszeć, mimo że natężają słuch, ile tylko można.
 Więc to jutro? — no, to dobrze!
 Zaworowicz podchodzi do okna, wypuszcza kłąb dymu z ust.
 Chłopcy przytulili się do muru. Ale nic! dobrze, że nie wyjrzał. Serca walą mocno, zda się, że wlazły pod gardło i tu rozsadzają tętnice.
 — Panie Marianie, można zamknąć okno, bo jakoś mi się zimno robi.
 Słychać trzask zamykanego okna, potem cisza. Nic nie słychać. Okno szczelnie zamknięte nie prze-