Strona:Jaroslav Hašek - Przygody dobrego wojaka Szwejka.pdf/131

lan opierał się wszystkimi siłami, aby Szwejk nie mógł wyciągnąć go na ulicę.
 — Ja pana nie znam, mój panie — powtarzał bezustannie, opierając się Szwejkowi. — Znasz pan Ottona Katza? To właśnie ja.
 — Ja byłem u arcybiskupa, rozumiesz pan? — wykrzykiwał w bramie. — Watykan się mną interesuje!
 Szwejk przestał „posłusznie meldować“ i zaczął rozmawiać z feldkuratem tonem zgoła już poufałym.
 — Puść bramę — perswadował, — bo dam po łapach. Idziemy do domu i basta. Bez gadania!
 Feldkurat puścił bramę i zwalił się na Szwejka.
 — No, to wstąpmy gdzieś, ale do Szuhów nie pójdę, bo mam tam długi.
 Szwejk wypchnął go z bramy i chodnikiem wlókł ku domowi.
 — Co to za jeden ten pan? — zapytał jakiś przechodzień.
 — To mój brat — odpowiedział Szwejk. — Dostał urlop, przyjechał do mnie w odwiedziny i z uciechy upił się, ponieważ myślał, że ja już nie żyję.
 Feldkurat nucił sobie jakieś melodie operetkowe, które trudno było rozpoznać. Gdy zasłyszał ostatnie słowa, zwrócił się do przechodniów:
 — Kto z was nie żyje, niech się zamelduje w komendzie korpusu w ciągu trzech dni, aby jego zwłoki mogły dostać pokropek.
 I zamilkł, starając się upaść nosem na chodnik, podczas gdy Szwejk, trzymając go pod pachę, wlókł go do domu.
 Z głową wyciągniętą naprzód i wlókąc nogi za sobą, jak kot z przetrąconym grzbietem, feldkurat mruczał pod nosem: Dominus vobiscum et cum spiritu tuo. Dominus vobiscum.
 Koło stacji dorożek Szwejk ustawił feldkurata pod murem i poszedł układać się z dorożkarzem o kurs do domu.