Strona:Jaroslav Hašek - Przygody dobrego wojaka Szwejka.pdf/130

 — Posłusznie melduję, panie feldkurat, że przyszedłem.
 — A czego wy tu chcecie?
 — Posłusznie melduję, że mi po pana feldkurata kazali przyjść.
 — Kazali wam po mnie przyjść, a gdzie pójdziemy?
 — Do mieszkania pana feldkurata.
 — A dlaczego mam iść do swego mieszkania? Czy nie jestem w swoim mieszkaniu?
 — Posłusznie melduję, panie feldkurat, że tu jest sień w obcym domu.
 — A — jak — ja — się tu dostałem?
 — Posłusznie melduję, że pan feldkurat był tu w gościnie.
 — W go-go-gościnie nie-nie-nie byłem. My-my-licie się...
 Szwejk podniósł kapelana i oparł go o ścianę. Kapelan polowy kiwał się na wszystkie strony, opadał na Szwejka i mówił:
 — Ja się przewrócę. Przewrócę się — powtórzył jeszcze raz, uśmiechając się głupawo. Nareszcie udało się Szwejkowi przycisnąć go do muru, ale kapelan i w tej nowej pozycji zaczął drzemać. Szwejk zbudził go.
 — Czego sobie życzycie? — rzekł kapelan polowy, daremnie usiłując osunąć się po ścianie na podłogę. — Co wy za jeden?
 — Posłusznie melduję — odpowiedział Szwejk podtrzymując kapelana polowego i przyciskając go do ściany — że jestem pana feldkurata pucybut.
 — Ja żadnego pucybuta nie mam — rzekł z wysiłkiem kapelan polowy robiąc nową próbę przewrócenia się na Szwejka. — Ja nie jestem żaden feldkurat.
 — Ja jestem prosię — rzekł ze szczerością pijaka. — Puść mnie pan, ja pana nie znam.
 Krótka walka skończyła się całkowitym zwycięstwem Szwejka, który przewagę swoją wykorzystał na to, że ściągnął kapelana na dół i stanął z nim w bramie, gdzie kape-