Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/30

 — Dlaczego się nie bawisz w Robinzona? — pyta się starszy żołnierz straży.
 Żołnierze przestali go nazywać królewską mością, a Maciuś się nie obraża, przestał być taki dumny, jak dawniej. — Przyzwyczai się dzieciak po troszku. Dobra jest nawet zabawa w Robinzona, bo nieznacznie przejdzie od zabawy do prawdy.
 — Może i za surowo z nim postępują królowie?
 — Dlaczego się nie bawisz, Maciusiu?
 — Chcę wykopać piwniczkę — mówi Maciuś, a nie mam łopaty. Bez piwnicy bardzo mi jest niewygodnie, bo jak upoluję zwierzynę, nie mam jej gdzie położyć.
 Dali Maciusiowi łopatę, nawet pomogli kopać. Kiedy już dół był dość duży, Maciuś włożył cegły i przysypał piaskiem. Ale jeden ze straży widział.
 — A ty skąd masz cegły?
 — Znalazłem w ogrodzie, o tam, koło altanki. Mogę pana żołnierza zaprowadzić.
 Wziął go za rękę, a po drodze zaczyna opowiadać o wojnie, o ludożercach, — aż ten zupełnie zapomniał.
 I jeszcze drugi raz groziło niebezpieczeństwo, kiedy naczelnik więzienia urządził nagłą rewizję.
 — Naczelnik idzie, — krzyknął przez okno wartownik korytarza.
 Zerwali się żołnierze na równe nogi, rzucili papierosy, chwycili karabiny. Maciuś stanął między nimi, spuścił głowę, idzie. Ale już nie zdążyli ustawić się, jak należy.