Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/357

zapominać, że nie jesteś sam. Tu są trzy armje i trzej królowie.
 Młody król zagryzł wargi:
 — To prawda, że jest nas trzech. Ale niejednakowe są nasze prawa. Ja pierwszy ogłosiłem wojnę, ja brałem główny udział w bitwie.
 — I wojska waszej królewskiej mości pierwsze zaczęły z pola bitwy uciekać.
 — Ale je wstrzymałem.
 — Bo wasza królewska mość wiedział, że w razie niebezpieczeństwa my zdążymy na pomoc.
 Młody król nic nie odpowiedział. To prawda. Zwycięstwo wiele go kosztowało: połowa wojska była zabita lub ranna i niezdatna do boju. W tych warunkach trzeba było bardzo być ostrożnym, żeby dwaj sprzymierzeńcy rychło nie zmienili się w wrogów.
 — Więc co chcecie robić? — zapytał niechętnie.
 — Nie mamy potrzeby się spieszyć. Niema obawy, aby Maciuś siedząc w domku dzikich zwierząt, zrobił nam coś złego. Otoczymy ogród zoologiczny strażą, może głód zmusi Maciusia do poddania. A tymczasem spokojnie się naradzimy, co z nim zrobić, gdy go żywcem weźmiemy do niewoli.
 — Ja myślę, że go bez ceremonji rozstrzelać.
 — A ja myślę — odparł hardo smutny król — że historja nie przebaczyłaby nam tej wieczystej hańby, gdyby jeden włos spadł z głowy tego biednego dzielnego dziecka.
 — Historja jest sprawiedliwa — krzyknął wściekły młody król — i jeśli ktoś jest winien tylu zabitych, tyle przelanej krwi, ten nie jest dzieckiem, a — zbrodniarzem.