Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/226

 — Chcę, Szmulku, żebyś mi z niego zrobił nowe palto.
 — Ny, ny — niech pan przyjdzie za trzy dni.
 A oczy paliły mu się, jak głownie, gdy patrzał na dziury, naddarcia i płowiznę mego nieszczęsnego przyodziewku.
 Przychodzę po trzech dniach.
 — Oj, stało mi się nieszczęście — mówi żyd (ale bardzo porządny człowiek) — ten Icek, ten łobuz, wziął pana palto do wytrzepania i zgubił.
 — A to, czy nie moje palto? — pytam, spoglądając łakomie na wiszące na ścianie palto.
 — Jakto: «moje»? Czy to palto jest podobne do pański odrapaniec? To przecież jest nowe całkiem.
 — No, nie — rzekłem z rezygnacją — niepodobne, wcale niepodobne.
 Blado-żółty Szmul zrobił się szmaragdowo-czerwony.
 — No, to niech pan wie, że to jest właśnie pana palto. Tylko ja chciałem wiedzieć, czy pan pozna.
 Pił każdą pochwałę, jak wino rodzynkowe.
 — Widzi pan, tu, to ja dałem łatkę. A skąd ja wziąłem tę łatkę? Z kieszeni. No, a co ja zrobiłem z kieszenią? Ja wykroiłem kawałek z kołnierza. A co ja zrobiłem z kołnierzem? Ja znowu dałem łatkę z drugiej kieszeni. A co ja zro-