Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/26

 Złodzieje też są między chłopakami.
 A Kajtuś nie ruszy cudzego. Brzydzi się złodzieja.

 Miał tylko różne przygody.
 Kiedy żyła Helenka, skakali ze schodów; z jednego, z dwóch, z trzech, z czterech, i z pięciu.
 Chciał pokazać, że skoczy bez trzymania za poręcz.
 I pokazał: skoczył z pięciu schodków. — Byłoby się udało, ale miał nowe buty... śliskie podeszwy...
 Potem długo leżał w łóżku.
 Teraz na głowie — włosy mu w tem miejscu nie rosną.
 To się nazywa blizna.
 Drugą bliznę ma Kajtuś na nodze, bo go pies rzeźnika pokąsał.
 Bo mówili chłopcy, że pies się nie da pogłaskać.
 — Zły pies.
 — Spróbuję ostrożnie. Może się uda.
 Spróbował ostrożnie. I nie udało się.
 Założył się, że przeleci przed tramwajem.
 — Możesz się przewrócić. — Daj lepiej spokój.
 — Czego się ma przewrócić?
 — Nie zdążysz.
 — To się załóż.
 Ale zakład nie został rozegrany. Motorniczy