Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/254

 Za to drugi pasażer często zagadywał i uśmiechał się do Kajtusia. Chłopcy nazywali go dziadem, bo był niedbale ubrany, albo „ślepy“, bo nosił ciemne okulary.
 I teraz też w okularach.
 — Aa, pikolo, nie śpisz?
 — Nie śpię, jaśnie panie.
 — I patrzysz na morze?
 — Patrzę, jaśnie panie.
 — I tak sobie myślisz?
 — Myślę, jaśnie panie.
 — I pewnie ci smutno, tęsknisz? — Napij się odrobinę, kochanie.
 Kajtuś wyciąga rękę, ale czuje ten sam zapach wina: wtedy na cmentarzu i wtedy w cyrku w Paryżu.
 — No pij, będziesz dobrze spał.
 Kajtuś nagłym ruchem wytrąca kieliszek z ręki — i
 — Zgiń, maro przeklęta.
 Dziad chwycił za poręcz, jęknął przeciągle, jakby zawył, i znikł nagle, jak nagle był się zjawił.
 Kajtuś rozejrzał się niespokojnie, ale na pokładzie nie było nikogo. Zdala włoch, odwrócony tyłem — śpiewał dalej: nie widział.
 Wrócił Kajtuś do kajuty.

 — Dziś z nami możesz spać. Przekonaliśmy się, że jesteś dobry kolega. A w sionce niewygodnie; budzą cię.
 — Dziękuję.