fran. w Londynie 22 i t. p. Przeto wielcy posiadacze wywożą wszystko za granicę, a na drobnych ciąży cały podatek. Rolnik płaci 25 do 33% podatku dochodowego, posiadacz miejski 17%, przemysłowiec 13%, od kapitału 4%, od renty państwowej nic! Na zastaw papierów niema podatku, zaś od pożyczki hipotecznej 5%, koszta sądowe są stopniowo większe, im mniejsza tranzakcya.
Ze względu na ciężkie położenie hodujących jedwabniki, a głównie dla podniesienia przemysłu, rząd daje hodowcom nagrody 50 centymów za każde kilo świeżych kokonów. Państwo na to wydaje miliony, ale chłop, hodujący jedwabniki, nie dostaje nic, bo wielki przemysłowiec przez swych pośredników zniża odpowiednio ceny kokonów, a chłop sprzedać je musi, bo wie, że dla podniesienia przemysłu wolno je sprowadzać z Włoch lub Hiszpanii[1]. Oto są powody, dla których, w sto lat po wielkiej rewolucyi, kooperatywy nie idą świetnie i przyrost ludności się zmniejsza.
Włochy[2] prawie od pierwszych chwil swego politycznego istnienia, bo od roku 1866, zrozumiały potrzebę zaopiekowania się rolnictwem i dały mu rodzaj reprezentacyi powiatowej, mającej prawo bezpośrednio znosić się z ministeryum rolnictwa, a jakkolwiek głos ich był tylko doradczy, trzeba przyznać, że były pożyteczne. W miarę
