Te domki wiejskie, słomą pokrywane,
W pośrodku sadów, zieleni i kwieci,
Stoją jakoby smutne, zadumane,
Że w świat „za chlebem“ poszły starsze dzieci... Wiosko rodzinna, cudowny ty raju! O jakże jesteś sercu memu droga, Cicha, spokojna, rozkoszna i błoga, Gdzież tak jest w świecie, jako na Bugaju?
