krótko z nim pomówiwszy odprawił go bez odpowiedzi. Widząc zatém książę Michał, że król był nieubłaganym, i że jego prośby bynajmniej nie skutkowały, odszedł, nie pożegnawszy nawet króla.
Gdy zaś król Kazimierz z Kalisza przybył do Poznania, pożar przypadkiem wszczęty ochłonął całe miasto, i prócz domów murowanych zniszczył niemal wszystkie zabudowania i kościoł Ś. Maryi Magdaleny.
W czasie tego pożaru, Polacy, Litwini i Tatarzy, którzy byli w Poznaniu wraz z królem, rzucili się do rabunku i łupieży; za co wielu z nich pozabijano, a niektórych sam król Kazimierz ściąć rozkazał. W mieście rozległy się wielkie płacze i narzekania, już-to z powodu doznanej pożogi, już łupiestwa, które mieszkańcy od własnych braci ponieśli. Sam król Kazimierz przez trzy dni nieszczęście to opłakiwał. Wiele ludzi rozumnych i bogobojnych wzięło ten wypadek za wróżbę niepomyślnej przyszłości. Pożar zaś, jak mniemano, miał być karą Boską za szpetne i sodomskie prawie grzechy, jakich się na dworze królewskim bezkarnie dopuszczano, i za wzgardę okazaną korzącemu się książęciu Michałowi. Ogień wszczęty zaraz z wieczora nie uśmierzył się aż o wschodzie słońca.
We Środę, w wigilią Ś. Wawrzyńca, Konrad biskup Wrocławski zakończył życie w Wrocławiu w swoim dworze biskupim, i w kościele Wrocławskim pochowany został. Kapituła Wrocławska naznaczyła dzień trzeci Września do wyboru nowego biskupa. Wybór ten padł na książęcia Oleśnickiego, który przez lat blisko czterdzieści rządził kościołem, ale za jego rządów kościoł do ostatecznego prawie przyszedł upadku. Tknięty przeto biskup wyrzutami sumienia, na trzy lata przed śmiercią usunął się z biskupstwa; lecz później znowu tego żałował, i upomniał się równie o swoję dostojność, jak i dobra biskupie, które po jego ustąpieniu kapituła już była w posiadanie zajęła.
