wego miasta Korczyna, aby w obecności królowej Zofii snadniej postanowienia w Kole zapadłe utwierdzić. A gdy się w Korczynie zebrali panowie koronni (z biskupów bowiem żaden nie był przytomny, a nawet Zbigniew biskup Krakowski dla słabości nie przybył) łatwo za zgodą powszechną i naleganiem królowej Zofii, która z płaczem błagając Polaków, aby po stracie jednego z synów, nie odpychali od rządów drugiego, i nie czynili ją w ten sposób sierotą, wszystkich do litości pobudziła, przyjęto uchwałę w Kole zapadłą, z tém jednak zastrzeżeniem, że gdyby książę Kazimierz wahał się jeszcze albo uchylał od przyjęcia rządów królestwa, w ów czas elekcya Bolesława książęcia Mazowieckiego bez względu na wszelkie przeszkody miała być przyprowadzoną do skutku, gdy nie ulegało wątpliwości, że Bolesław zdolny był stanąć w obronie wszystkich krajów królestwa, i z łatwością stłumić rozruchy na Litwie, wsparty siłą zbrojną królestwa i pomocą książęcia Michała, który acz sam jeden, potrafił im przecież sprostać, a nawet je ukrócić.
Dnia czternastego miesiąca Września, Kazimierz książę Mazowiecki i pan ziemi Bełzkiej, jadąc z Mazowsza przez miasto Krasnystaw do Bełża, w ziemi Chełmskiej, niedaleko wsi Miczyna (Miczin), dotknięty zarazą morową, która powszechnie w ów czas panowała, umarł, i w kościele Płockim pochowany został, nie zostawiwszy żadnego potomstwa z żony swojej Jadwigi, córki Wincentego z Szamotuł kasztelana Międzyrzeckiego, którą był w tymże roku, w Niedzielę dnia dwudziestego szóstego Czerwca zaślubił. Błogosławił temu małżeństwu Jan biskup Chełmski, a gody weselne odprawiono zwykłym obyczajem w Turobinie. Do rzemiosła kowalskiego taką miał z przyrodzenia chęć i skłonność, że często niém się zabawiając, strzały, siekiery, miecze i inne narzędzia ręką własną wyrabiał.
Gdy nadszedł dzień Ś. Michała, złożono zjazd walny w mieście Parczowie, na którym zgromadzeni prałaci i panowie naradzali się, coby dalej
