rzenia zamku Rog. Ale ponieważ cesarz Turecki wielkim był nieprzyjacielem sułtana, przeto uderzył na niego, pobił jego wojsko i wrócił zwycięzko. A tak dwoistą wojną domową ocalały wyspa Rod i zamek Rog.
Nadzwyczajna susza zagroziła klęską całym Włochom; wszczęła się z niej zaraza gorączkowa, na którą wiele ludzi wymarło. Z tą klęską połączyła się inna daleko większa, to jest wojna, nie zewnętrzna wprawdzie lecz domowa. Alfons bowiem król Aragoński, sprzymierzywszy się z Wenetami, srogą wojną gnębił Florentczyków. Ci wiązali się z Franciszkiem książęciem Medyolańskim i Genueńskim, dla stawienia mu oporu. A tak całe Włochy były skołatane wojną, i od dawna nie pamiętano takiej we Włoszech zawieruchy.
Niewiasta pewna porodziła jednym połogiem siedmiu synów. Dwóch zaraz umarło, pięciu pozostałych uchowało się, a rzecz ta między ludem uważaną była za dziw niesłychany.
Gdy przyszedł dzień naznaczony do załatwienia spraw Węgierskich, Czeskich i Austryackich, zjechali się wszyscy książęta Niemieccy, aby ustalić tron Władysława: nic jednak pożytecznego postanowić nie mogli, wszystko bowiem działo się według woli hrabiego Cylli. A lubo ogłoszono królem Władysława, ten jednak powierzony opiece trzech mężów, sam przez się nic nie działał. Jan Śmirzycki, jeden z panów Czeskich, napisał do króla Władysława, „aby nie pokazywał się w Czechach, chyba gdyby mógł mieć dwie głowy, i jednę w Austryi zostawić, a drugą Czechom powierzyć.“ Ten list niebacznie posłano do Czech, a Jan Śmirzycki, mąż znakomity i wymową między pierwszymi słynący, jako zdrajca kraju na śmierć został skazany i z rozkazu Jerzego Podiebrada ścięty.
