gdybyśmy przymierza i opisy stwierdzone przez dwóch tak mądrych książąt, Władysława króla Polskiego i Witołda wielkiego książęcia Litewskiego, dozwolili unieważniać i znosić, gdy zwłaszcza nic w sobie więcej nie obejmują nad to, co królestwu Polskiemu przyrzeczoném było w ów czas, kiedy Polacy zapraszali Władysława do rządów i małżeńskich ślubów z dostojną królową Jadwigą. Co do rzeczonych opisów, jakoby bez zezwolenia prałatów i panów Litewskich miały być sporządzone, a ztąd nieważne, nie można żadnej stawiać wątpliwości, gdy te po wiele kroć, nie tylko przez pomienionych dwóch książąt, ale i przez ich następców, zwłaszcza wielkiego książęcia Zygmunta, były stwierdzone i uroczystą tegoż książęcia, prałatów i panów zaręczone są przysięgą. Gdybyśmy je teraz na nowo układali, tém bardziej możnaby im zarzucić nieważność; jak wy obecnie, tak i potomkowie wasi mogliby je podawać w wątpliwość. Nie chciejcie zatém żądać od nas tego, co w żaden sposób i pod żadnym pozorem uczynione być nie może. Niema zaś bynajmniej wątpliwości, że ziemia Podolska, i powiaty, któreście wymienili, podobnie jak zamek i ziemia Łucka, zawsze należały do Polski, że Polacy wypędziwszy Tatarów z Podola, sami w nich się osiedlili, a to wtedy, gdy jeszcze imię wasze nie było znane, ani o niém inne narody nie słyszały. To wreszcie nie nadaje wam do niego prawa, że je książę Witołd w swych ręku dzierżył; miał je bowiem puszczone z łaski i szczodrobliwości króla Władysława, której nie można mienić prawem i zobowiązaniem. Wiadomo, że rycerze Polscy, Powała Słupowski i inni tą ziemią zarządzali; że potém Spytkowi z Melsztyna wojewodzie Krakowskiemu dana była dożywociem, na co mamy jeszcze pisma i dowody. Po śmierci zaś książęcia Witołda, poległego w bitwie nieszczęśliwie stoczonej z Tatarami, książęciu Bolesławowi Świdrygielle, a po jego ucieczce Witołdowi książęciu Litewskiemu puszczona była w zarząd i dzierżawę, przyczém wszyscy starostowie, urzędnicy i szlachta zobowiązani byli do złożenia przysięgi, że po zejściu książęcia Witołda ziemię Podolską i jej zamki królowi i królestwu Polskiemu powrócą. To wszystko stosuje się do powiatów, których żądacie, równie jak do zamku Łuckiego, który dawni królowie Polscy posiadali; dzierżył je bowiem doczesnie Alexander Witołd wielki książę Litewski z łaski i szczodroty króla Władysława. Po jego śmierci wracają jako własność do królestwa Polskiego. Aby zaś usunąć wszelką w tej mierze z strony waszej wątpliwość, stawiam na dowód akt piśmienny Zygmunta wielkiego książęcia Litewskiego, stwierdzony pieczęciami waszemi i uroczystą przysięgą, którą ty Wileński biskupie w ręce moje składałeś: wszak w tym akcie wyraźnie zrzekliście się
