Strona:Jan Sygański - Historya Nowego Sącza.djvu/146

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

jednemu salarium temuż Imci panu Włockiemu oddać powinniśmy. Czego fraterne dotrzymać sobie universaliter obiecujemy, a dla powagi tego postanowienia rękami własnemi podpisaliśmy i do ksiąg grodzkich sandeckich podajemy.“
 „Działo się w Sądczu w poniedziałek przed św. Maryą Magdaleną 21. lipca R. P. 1664.“
 „Jan Branicki, marszałek nadworny. Jan Lipski, rotmistrz. Jan Proszkowski, podstarości. Walenty Włocki, regent kancelaryi. Krzysztof Skrzetuski, pisarz grodzki sandecki“[1].
 Po napadach Szwedów i Siedmiogrodzian z Kozakami, przyszła zaraza morowa, grasująca od kwietnia aż do drugiej połowy listopada 1665 r., tak iż Nowy Sącz, zniszczony wojną i zarazą, liczył w r. 1665 mieszkańców 1.320[2]. Domy zapowietrzonych zabijano skoblami i wrzeciądzami i żywiono w nich chorych, podobnie jak w r. 1652. Grubarzom od chowania umarłych płacono po kilkanaście groszy, prócz chleba, mięsa i gorzałki. Od 31. maja aż do 25. grudnia zawieszono wszelkie sprawy urzędowe w mieście, tak w grodzie jako i na ratuszu. Z pomiędzy mieszczan padł w tym czasie ofiarą zarazy sławetny Stanisław Wilkowski, długoletni i zasłużony rajca[3].

 Morowe powietrze rozbudziło uczucia religijne mieszkańców Sącza, objawiające się w różnych fundacyach pobożnych na korzyść kościołów. Dnia 5. lipca 1665 r. uczciwy Maciej Jaworski, z małżonką swoją Zuzanną, będąc w wielkiem niebezpieczeństwie podczas morowego powietrza, przekazuje w swym testamencie między innemi: „Do kościoła farnego na kapę 200 złp. — księdzu Marcinowi, seniorowi wikarych, 20 złp., aby mszę św. za ich dusze odprawił — obrączkę złocistą na ozdobę do małego ołtarza N. Maryi Panny — drugą obrączkę złocistą zastawną, wartości 30 złp. na msze św. —

  1. ↑ Act. Castr. Rel. T. 129. p. 1279.
  2. ↑ Pawiński: Źródła dziejowe. T. XIV. Małopolska T. III. str. 50. Nieludne też były podówczas inne miasteczka w Sandeczyźnie: Stary Sącz 947, Bobowa 491, Ciężkowice 347, Grybów 274, Krościenko 399, Muszyna 541, Nowy Targ 448, Piwniczna 272, Tylicz 352, Tymbark 326 głów. Jak zaś powoli i nieznacznie podnosiły się powyższe miasteczka od wojen szwedzkich do rozbioru Polski, świadczy spis statystyczny z r. 1785, przechowany w archiwum rządowem. Nowy Sącz miał mieszkańców w mieście i na przedmieściach 2.496, Stary Sącz 2.450, Bobowa 643, Ciężkowice 1.221, Grybów 1.137, Krościenko 1.031, Muszyna 962, Nowy Targ 1.980, Piwniczna 867, Tylicz 1.378, Tymbark 430.
  3. ↑ Distributa an. 1665.
Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:Jan_Sygański_-_Historya_Nowego_Sącza.djvu/146&oldid=1281482”