miesiąca za jego cenę. Nie moją rzeczą opisywać skonfundowaną minę jubilera, kiedy otrzymał zlecenie odesłania tej bagatelki do pomieszkania gwiazdy, ani też zdawać sprawę z tych uśmiechów i ukłonów, poza któremi znikła pierwotna jego konfuzya, gdy p. Alfred rzucił mu od niechcenia parę setek na ladę, podczas gdy gwiazda wraz z duenną były już na ulicy. Faktem jest, że duenna, garnitur, gwiazda i kilkadziesiąt łokci jedwabiu i koronek pojawiło się za parę godzin w sali koncertowej; faktem jest także, że wielki mistrz Nr. 2, grał lepiej może niż Nr. 1. i że panna Wandzia ośmieliła się być tego zdania, ale panna Helena i pan Alfred zbili ją z tonu twierdząc, że w grze tego rodzaju nie ma „duszy“, że jest ona zbiorem błyskotek, świecidełek takich — mówiła panna Helena — jak te, które oto gwiazda teatralna nawieszała sobie na szyi i na uszach, a które przecież nie podnoszą jej moralnej wartości i serca zastąpić nie mogą. Panna Wandzia przytaczała przykład Adrienny Lecouvreur na dowód, że aktorki miewają serce, ale p. Alfred potwierdził wymownie zdanie panny Heleny, poczem, pożegnawszy się z damami, pospieszył na kolacyjkę z szampanem, w której wzięła udział gwiazda, i na którą przybyli także przyjaciele, co poprzedniej nocy pozbawili pugilares naszego bohatera i błyskotek i duszy zarazem. Nie było jednak partyjki, bo p. Alfred miał minę człowieka zbyt pewnego siebie i przyjaciele-przeciwnicy, nie dzisiejsi ludzie, wiedzieli, że będzie grał szczęśliwie, bo widocznie „przypłynęła mu flota“ z jakiejś nieznanej im jeszcze krainy. Wszystko to opowiadam jednakowoż tylko w tym celu, aby przekonać pesymistów, że pieniądze zeskontowane przez p. Bergera nie figurowały tej nocy na zielonym stoliku, i że są jeszcze w świecie kierunki idealne, skoro ludzie i kobiety spostrzegają tak łatwo brak „duszy“ i „serca“ w grze artystów i pod koronkami artystek.
