Strona:Jan Żyznowski - Z podglebia.djvu/93

 — Nie! — jakby upuściła odpowiedź. — Co on zamierza robić? — zaniepokoiły się myśli.
 — To dobrze! Proszę, niech pani siądzie!
 Była posłuszna.
 Klemens długo liczył pieniądze, poczem prosił Helenę, by sprawdziła.
 — Zdaje mi się, że jest szesnaście tysięcy. O, to mnie naprawdę zmęczyło! — dodał, kładąc się.
 — Dobrze, szesnaście! — powiedziała, składając ostatni banknot.
 — Mamy zatem szesnaście tysięcy rubli. Ani za wiele, ani za mało.
 Helena na to „mamy“ nie zwróciła uwagi, widząc z trudem zipiącego Klemensa, szczerze zatroskała się o niego. Na miejsce wstrętu oddawna spłynęła do serca miękkość współczucia.
 — Niech pan zostawi to wszystko do jutra... Może pan zaśnie. Trzeba się postarać... Wygląda, jak...
 — Zaraz, zaraz! Jeszcze chwilę! — odrzucił, na nowo przeliczając banknoty.
 — Co, znowu pan liczy?
 — A znowu! Ale oto już skończyłem.
 — No i co, dobrze jest?
 — Dobrze! Po ośm! Na połowę... służę pani, oto jej pieniądze!...
 — Jakto ? — zdziwiła się.
 — No tak! Te ośm tysięcy to przecież treść mojej obietnicy, którą pani raczyła się zainteresować i przyjąć...
 — Mieliśmy przecież razem...
 — Powolny sługa nie uchyla się woli pani, jeśli