Strona:Jan Żyznowski - Z podglebia.djvu/61

IV.

 Klemens przywarł okiem do szpary. W przyległym pokoju toczyła się, niby stary wóz po bruku, rozmowa dwojga ludzi. Helena wystukiwała, szorstko i opryskliwie jednakie słowa upartego przeczenia:
 — Nie!
 — Dlaczego ? — dopominał się o przyczynę, nieustępliwy głos męski.
 — Powtarzam panu, że tutaj nie!
 — Przyjdzie kto?
 — Ciszej!
 — Czy ma ktoś przyjść? — powtórzył pytanie szeptem głos niski i ochrypły.
 — Nikt nie przyjdzie, ale tutaj nie!
 — Niechże pani choć powie dlaczego?...
 — Dlaczego mnie pan drażni, dlaczego? — spytała naraz prawie ze łzami. — Ja wogóle już nie... Niech pan idzie!
 — Ależ zupełnie...
 — Nie, nie, ja już nie! — broniła się przed czemś Helena.
 — Ja panią bardzo przepraszam... Pani jest taka dziwna... Niech mi pani pozwoli wytłumaczyć... Proszę panią... No proszę...