Strona:Jan Łada - Na śmierć 1863.djvu/8

z nim, jeżeli nie wesele, bo w tych czasach trudno o nie było, to przynajmniej chwilowe uspokojenie i zapomnienie o gniotących troskach.
 Tym razem jednak wuj Ksawery posępny był, jak noc. Otworzył drzwi pocichu i zatrzymał się na progu, oglądając się w około.
 — Kazi niema? — szepnął.
 Panna Felicya podbiegła ku niemu przestraszona.
 — Co się stało? — zawołała.
 — Kazia nie wróciła? — powtórzył.
 — Nie, jeszcze jej nie ma. Ale na miłość Boga, coś jest, pan coś wie? Mówże pan prędzej!
 Przedpokój był wielki i ciemny, tylko mała lampka migotała w kącie. Przytuliłem się do ściany cichutko, nasłuchując i zapierając oddech w piersiach, żeby się nie zdradzić, że tu jestem i słyszę.
 Wuj Ksawery milczał przez chwilę, jakby mu brakło oddechu, Wreszcie rękami rozwiódł i wyjęknął:
 — Nieszczęście!
 Panna Felicya chwyciła go za ramiona.
 — Jezus Marya — krzyknęła — już?
 Wuj pochylił się ku niej i powiedział coś stłumionym głosem, czego nie mogłem dosłyszeć. Odbiły się o moje uszy dwa razy tylko:
 — Podpisany... Pojutrze...
 Panna Felicya stała przez chwilę, jak skamieniała, zakrywszy twarz rękami.
 — A ja nie wierzyłam, spodziewałam się —