Strona:Jakob Wassermann - Dziecię Europy.djvu/115

 Pewnej niedzieli radczyni oświadczyła Kacprowi, że pojedzie z nią i z dwoma synkami generała Hartung na piknik w lesie. Zażądał, aby zabrano i maą Beholdównę. „Bo inaczej nudzić się będzie w domu“.
 Opanowawszy gniew nań z powodu „mieszania się do nieswoich rzeczy“, ujęła między palce lok na jego głowie i rzekła: „Jeżeli będziesz na tem nalegał, obetnę ci włosy!“
 Wyrwał się jej. Oczy zapłonęły mu dziko:
 — Nie tak blizko! I nie obcinać — proszę!
 — Oho, złapię cię, mały tchórzu! — ozwała się, żartując wymuszenie. Jeszcze jeden sprzeciw, a podejdę z nożycami.
 Podczas jazdy powozem synowie generała, nieco młodsi od Kacpra, natrząsali się zeń miłym zwyczajem kolegów szkolnych, gdyż wystawiano go zawsze, jako cudowne zwierzątko.
 — Oho, słyszymy już muzykę! — mówili.
 — Ja nie nie słyszę i nie wierzę, że słyszycie. Za to już widzę przed lasem chorągiewkę.
 — I my także!
 — Czy tak?... Jakiego jest koloru?
 — Jeden odrzekł: „czerwona!“ — drugi: „niebieska.“
 — Nieprawda! bo biała z zielonem.
 Kiedy podjechano, okazało się, że Kacper miał słuszność. Malcy, którym zdawało się, że skompromitował ich przed panią Behold, poprostu znienawidzili go od tego momentu.