Strona:J. Turgeniew - Z „Zapisek myśliwego”.djvu/73

 — A dzieci masz?
 — Mam i dzieci.
 — Dlaczegożeś ty o nich nie wspominał? Żałowałeś koni, a żony i dzieci nie?
 — A czegóż ich żałować? Przecież oni nie dostaliby się w ręce złoczynćom. Ja ich cały czas trzymałem w rozumie i teraz ich trzymam...
 Filofej zamilkł; może być, że dla tych dzieci Bóg się nad nami zmiłował.
 — A jeżeli to nie byli rozbójnicy?
 — Kto to wie? W cudzą duszę wejść trudno. Cudza dusza, wiadoma rzecz, ciemność. A z Bogiem zawsze lepiej. Ja swoją rodzinę zawsze... — No, no, maleńkie, z Bogiem!
 Już rozwidniało się, gdyśmy dojeżdżali do Tuły. Leżałem w półśnie.
 — Panie — rzekł Filofej. — Niechno pan patrzy. Oni tam stoją koło karczmy, to ich wóz.
 Podniosłem głowę; rzeczywiście oni, wóz ich i konie.
 Na progu szynkowni ukazał się nagle znajomy olbrzym w kożuchu.
 — Panie — zawołał machając czapką — pańskie pieniądze przepijamy. A co? — dodał zwracając się do Filofeja. Co, stangrecie? Ja myślę, że byłeś trochę w strachu!
 — Nadzwyczaj wesoły człowiek — zauważył Filofej — gdyśmy już odjechali ze dwadzieścia sążni od karczmy.
 Przybyliśmy nareszcie do Tuły. Kupiłem śrutu, herbaty, wina i konia od handlarza, a w południe wyjechaliśmy z powrotem.