Strona:J. Turgeniew - Z „Zapisek myśliwego”.djvu/60

 — To jest... znaczy... ja — rzekł chłop głosem ochrypłym, wstrząsając rzadkiemi włosami i mnąc czapkę w ręku. — Ja znaczy...
 — Jak się nazywasz? — spytałem.
 Chłop zastanowił się.
 — Jak się nazywam?
 — Tak. Jak ci na imię?
 — A imię moje: Filofej.
 — Otóż, widzisz Filofeju, słyszałem, że masz konie. Przyprowadź-że tu trójkę, zaprzęgnij do mego tarantasa, jest on dość lekki, i zawieź mnie do Tuły. Teraz noc księżycowa, widna i chłodna. Jakaż droga?
 — Droga? a droga... tak sobie. Jedno tylko jest miejsce nieładne, ale to nic.
 — Cóż to za miejsce?
 — A to przez rzeczkę przejeżdża się w bród.
 — Czy to pan sam chce jechać do Tuły? — zapytał Jermołaj.
 — Sam.
 — No, no — mruknął mój wierny sługa — no, no — powtórzył, splunął i wyszedł.
 Widocznie już wycieczka do Tuły nie wydawała mu się ponętną.
 — Czy drogę znasz dobrze? — spytałem Filofeja.
 — Jakżebym drogi nie znał! Tylko, znaczy, jak pan chce, nie mogę. Jakże tak nagle...
 Pokazało się, że Jermołaj, wynajmując chłopa, oświadczył, że mu zapłacę i tyle... Chłop jednak, chociaż według zdania Jermołaja głupi, nie chciał poprzestać na tem ogólnikowem oświadczeniu. Zażądał odemnie pięćdziesięciu rubli asygnacyjnych, cenę