Strona:J. Servieres - Orle skrzydła.djvu/135

 — Brr! jak tu zimno — powtórzył i począł się przechadzać znowu po izdebce.
 Wtem na schodach dały się słyszeć lekkie kroki.
 — Idzie! — szepnął nieznajomy.
 Drzwi skrzypnęły, na progu stanęła kobieta, ciemnym płaszczem okryta. Przed drzwiami zrzuciła kaptur z głowy.
 Była to tajemnicza hrabina.
 — Jesteś punktualnym, baronie — rzekła, wyciągając dłoń na powitanie.
 Baron skłonił się z wyszukaną grzecznością.
 — Służba jego królewskiej mości nie cierpi zwłoki — odparł.
 Hrabina usiadła; niewiele zmieniła się ona od owej nocy, w której Jerzy widział ją w zamku Kergerion: zawsze surowa i zimna, miała na twarzy wyraz nieubłaganej nienawiści i jak anioł zniszczenia stawała na drodze, po której stąpał Bonaparte. Nachyliwszy się teraz ku baronowi, rzekła szeptem prawie:
 — Człowiek z Anglii przyjechał, jest w Paryżu... widziałam go... wszystko gotowe...
 — Czy pani mu ufasz?
 — O tyle, o ile obcemu ufać można.
 — Nie byłaby to pierwsza zdrada, toć i zamach 10 go października spełzł na niczem.
 — Zawiele osób o nim wiedziało, tym razem uda się: Napoleon musi zginąć.
 — Widziałeś pan w Londynie machinę i człowieka?