Strona:J. B. Dziekoński - Sędziwój.djvu/156

indyjskich ubiorach, strojne w kwiaty i drogie kamienie, z jaskrawemi oczami i ponętnym uśmiechem, w pełnych wdzięku obrotach i niewymuszonej zręczności, nęciły wzrok do śledzenia każdej zmiany ich tańca.
 Rogosz z pałającemi ustami, chciwie patrzał na balet, gdy Sędziwój z lekka dotknął go po ramieniu i rzekł:
 — Coby powiedziała na twoją zabawę twoja żona, kochany przyjacielu?
 — Adela! — odparł, jakby budząc się Rogosz — ona zwykła do zabaw, nietylkoby ją to zajęło, co Arminię.
 — Arminia, — mówił obojętnie Sędziwój — to dziecko...
 — Jednak ładne dziecko i warte tych piękności — rzekł z przyciskiem Rogosz.
 — Przyznam ci się — odparł Sędziwój, — iż jakkolwiek dość podobnych towarów kupowałem, nie nauczyłem się dotąd ich cenić. — Zdrowie twojej żony!
 — Zdrowie jej i Arminii — podnosząc kielich, zawołał Rogosz.
 — Jak widzę, dziś same dawne znajomości wracają ci do pamięci — przerwał Sędziwój z uśmiechem.
 — Rozumiałem, iż tem wspomnieniem zrobię ci przyjemność.
 — O, dzięki ci, słodki przyjacielu! a więc i ja muszę ci się odpłacić wdzięcznością; słuchaj mnie, tylko pilnie.