łek św. Sebastyana w Skomelnéj stał się filią probostwa Rabki, dziś excurrenda. Czas spustoszył budowle téj świątyni; roku dopiéro 1776 Wojciech Olechowski organista, rajca nowotarski, swoim i parafian kosztem kościoł odbudował, a ks. proboszcz z Rabki Andr. Antałkiewicz allrescami ozdobił. Powyższą wiadomość o restauracyi kościoła tego czytać także można za wielkim ołtarzem na ścianie zapisaną. Kopią aktu, z którego wiadomość tę czerpaliśmy, uczyniono w roku 1833.
W kościołku tym jest godny uwagi pięknie rzeźbiony ołtarz z starożytną figurą ś. Sebastyana, która według słów rzeczonego aktu, jest pozostałością z pierwiastkowo zbudowanéj świątyni. Kropielnica tegoż kształtu co w Rabce, i z tegoż samego miejsca wykopana.
Sygnaturka z napisem: „A. D. 1615. G. R. L. C. S.” Druga większa bez napisu.
Habówka, wieś. Ztąd już nowy otwiera się krajobraz. W skutku zmiennego klimatu, jeszcze w końcu września zielenieją zboża, i rośliny dojrzałości nie dościgły; ostre powietrze zwiastuje blizkość śnieżystych Tatr, które wreszcie ukazują się na widnokręgu z następnéj góry Obidowy. Kościół Ś. Krzyża na wyniosłéj górze (1956 stóp par. nad powierzchnią morza Baltyckiego)[1], jest excurrendą Rabki. Początek pierwiastkowéj jego budowy odnosi podanie do odległéj starożytności. Szlachcic otoczony przez rozbojów nie widział przed sobą nadziei życia; oddaje się więc w opiekę nieba, i cudownym sposobem wolność i życie odzyskuje: na cześć więc krzyża Chrystusowego, którego znak uczyniony na piersiach udarował go życiem, buduje na tém miejscu świątynię. Dzisiejszy drewniany kościołek niezaprzeczenie jest zabytkiem najwcześniéj z XVII wieku. U proboszcza Rabki tylko inwentarz téj świątyni z r. 1765, podaje wiadomość o jéj istnieniu. Na chórze w kościele r. 1775 zapisany za datę restauracyi. Godne tu uwagi malowidło w wielkim ołtarzu „Chrystus na krzyżu”, zalecające się piękném wykonaniem. Są także niezłe drzewo-rzeźby w bocznych ołtarzach; zapewne dzieło samoucznego wiejskiego artysty.
W blizkości ztąd leży wieś Sieniawa, z któréj lasku Rabica, wypływa źródło rzeki Raby. Rzeka ta szybkim prądem, osobliwie w czasie burzy, wielkie zrządza szkody, zabierając wszystko, co-
- ↑ Badania rzeczy przyr. w Galicyi. Lwów. 1845 str. 21.
