Strona:Józef Weyssenhoff - W ogniu.djvu/18

—   14   —

 — Jam nie głodny — wtrącił Demel z pogardliwem skrzywieniem.
 — Pozwólcie, że was zaproszę dzisiaj, moi państwo.
 Znowu młodzi porozumieli się wzrokiem.
 — Ano, to chodźmy.
 Zapuścili się w słabo oświetloną, brudną i groźnie gwarną dzielnicę.
 Po śliskich od błota chodnikach trudno było postępować, gdyż zajmował je tłum nieruchomy, niby zgromadzony na widowisko. Środkiem ulicy biegli niektórzy, inni formowali się do szeregu i nieśli czerwone latarki, widniejące zdała, jak sygnały alarmowe. Nigdzie wojska, ani policyi. Żadnych też wozów nie było widać, ani koni.
 Ujrzał tylko Budzisz jednego jeźdźca. Na ogromnym koniu, wyprzężonym zapewne z tramwaju, jechał wyrostek z odkrytą głową, rozczochrany, i rzucał hasło, na które tłum odpowiadał hucznie. Siedział oklep na swym wierzchowcu, twarz ściągała się energicznym marsem, a bezwłose usta miał otwarte, ziejące prostą i straszną wymową:
 — Na ratusz! uwolnić więźniów! uwolnić braci naszych! Na ratusz!
 Budzisz zatrzymał się. Mignęły mu w pamięci jakieś postacie heroldów, jakieś obrazki z rewolucyi francuskiej — i krew mu uderzyła do głowy. Wpił się oczyma w śmiałą postać chłopaka, gonił za ciężkim dzwonem podków, który po kamien-