Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/206

—   198   —

do wyjazdu... czy panby odjechał, nie pożegnawszy się ze mną?
 — Nigdy! — rzekł Kazimierz zapalczywie. — Powiedziała pani: przyjdę. Gdziekolwiekby pani przyszła i o której godzinie, zastałaby mnie na miejscu.
 — To dobrze... Bo my przecie mamy tu wspólne sprawy... ogólniejsze?
 — Chciałbym mieć ich tysiąc!
 — Umówmy się choć o jedną — rzekła Krystyna z powabną ironią.
 — Nie! proszę mnie o blagę nie posądzać. Mówię szczerze: chciałbym mieć tysiąc spraw, w których pani brałaby udział. Najprzód, ludzie, jak my... przepraszam za to zuchwałe porównanie...
 — Owszem: ludzie, jak my. Niech pan mówi dalej.
 — Więc tacy powinni wiedzieć o sobie na całej przestrzeni od Rarogów aż za Wisłę. Powtóre, powinni porozumiewać się i wspierać.
 — Nawet widywać się częściej — dodała Krystyna.
 — To nieodzowne. Postanówmy najprzód, gdzie się zobaczymy.
 — To jest: kiedy pan powróci, bo przecie panu łatwiej, niż mnie.
 — Niewątpliwie. Zatem... Ale dokądże ja powrócę? Tutaj chyba trudno?