Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/195

—   187   —

 Kazimierzowi stało się, jakby mu drugi raz głowę oblano wodą. Zaczął chodzić nerwowo po pokoju.
 — Któżby pannę Aldonę porównywał do tych biednych Chmarzanek! — rzekł dla proporcyi.
 — Wiesz co, Kaziu? Niema sensu, abyś leciał teraz w nocy do Wilna, kiedy mieliśmy wracać razem do Wiszun.
 — Nie, wuju. To już postanowione. Nawet przed panem Hieronimem się wymówiłem.
 — A on cóż?
 — Zrozumiał, że tak być musi.
 — Et, ślamazara trochę ten mój krewniak!
 — Owszem, skryty, ale porządny człowiek. Bardzo mi się podoba.
 — Przecież nie bardziej, niż Aldona, dobrodzieju mój?
 — Może i bardziej.
 — Mówmy poważnie, Kaziu. Nigdzie na Litwie nie spotkałeś ładniejszej, posażniejszej, bardziej stworzonej na małżonkę porządnego obywatela...
 — Co mnie to obchodzi, wuju? — rzekł Kazimierz, wzruszając nerwowo ramionami.
 — Jakto co? Przecie nie pierwszy raz o tem mówimy. Przecie nie bez tego, żebym i ja coś nie napomknął to ojcu, to matce. Bardzo ci wszyscy radzi.