Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/171

—   163   —

 — Krysiu! Krysiu!
 Stała nad schodami werendy, podparta oburącz pod boki, mrużąc szare oczy złośliwie:
 — Zaraz! — odkrzyknęła Krystyna zdaleka — za chwilkę.
 I oddaliła się na jedno jeszcze, ostatnie staje przechadzki z Kazimierzem, aż do zakrętu trawnika.
 — Już znowu! Właśnie tak było dobrze. — — Kiedy pan wyjeżdża?
 — Budziszowie wyjeżdżają jutro.
 — A pan nie może zostać?
 — Przyjechałem z nimi. Obiecałem powrócić do Wiszun.
 — Do Wiszun? po co?
 — Po nic właściwie. Taki był projekt.
 — Niech pan nie wraca do Wiszun!
 — Zaraz, pani... zostawiłem tam trochę rzeczy.
 — Ja poślę po te rzeczy swojego własnego leśnika.
 — Jeżeli łaska?
 — Więc pan nie wróci do Wiszun?
 — W takim razie — nie.
 — Dziękuję. A dokąd pan tu zabawi?
 — Jak się uda.
 Wracali, milcząc. Twarze ich i oczy weszły odrazu w rozterkę z oczyma ludzi, oczekujących na werendzie. Spojrzenia nie chciały