Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/172

—   164   —

się łączyć, ślizgały się jedne po drugich. Oczy, które wracały z ogrodu, mówiły:
 — Żal nam, nie chcemy was i nie chcemy się tłómaczyć.
 A oczy ludzi, nie pokalanych żadną zdrożnością światową, odpowiadały:
 — Ahaa... spiskujecie tam z sobą? Nie pozwolimy na to.
 Ale rozmowę zaczęła bardzo naturalnie księżna Katarzyna:
 — Muszę wam przecie zdać relacyę, skoro mnie wysłaliście. — — Pan Chmara zgadza się na konferencyę.
 — Ot, kiedy ukaz, to ukaz! — zawołał Fedkowicz.
 — Zawsze mówiłem, że umiejętność układów powinna się nazywać nie dyplomacyą, lecz dyplomatką — dodał hrabia Hylzen z przyjemnym uśmiechem.
 — Poczekajcie... Pan Chmara zgadza się, ale bardzo prosi, aby nie było sesyi, prezydowania, rozdawania głosów — et tout ce balaclan. Zejdziecie się panowie około piątej w jego gabinecie, na cygara. A mówić sobie w tedy będziecie mogli, co się wam podoba. No — jesteście kontenci?
 — Jeszcze lepiej! swoboda! gawęda! a to już od nas zależy, jaka — wołał Fedkowicz.
 I, ucałowawszy obie ręce księżnej, poleciał do parku szukać Apolinarego Budzisza.