Strona:Józef Weyssenhoff - Syn marnotrawny.djvu/16

—   8   —

 — A w jakiie? czy nie mogę wiedzieć?
 — Przyczepił się do niego... towarzysz, który go wyzyskuje i wywiera zgubny wpływ na niego.
 — Jakiś może socyalista?
 — I to zapewne. Nie chcemy go tu nazywać.
 Pan Maciej zatoczył ręką i oczyma po sali, a sala rzeczywiście nie wyglądała na to, aby mogła znieść wymówienie nazwiska panny Karoliny Kulig, o którą naprawdę w tej rozmowie chodziło.
 Księżnie Teresie, wtajemniczonej, podobało się nagle to mianowanie »towarzyszem« panny Kulig, którą w poufniejszych jeszcze rozmowach nazywano »złym duchem Jerzego«, albo poprostu »tą istotą«. Księżna była najweselsza z rodziny; umiała połączyć wysokie moralne zalety z pewną pobłażliwością dla estetycznych grzechów cudzych. Uśmiechnęła się teraz tym zaostrzonym w ciup uśmiechem, który jej zyskał inne familijne przezwisko: »ta dowcipna Terenia«:
 — Ciociu! to jest towarzysz z lekkiej chorągwi...
 Powstał śmiech stłumiony. Pan Maciej rzucił głową w tył, jakby się bronił od wesołości, a nie mógł jednak przyganiać ogólnie cenionemu dowcipowi córki. Panna Paulina powiodła oczyma po obecnych i, zaczynając rozumieć, zapadła w zgorszoną zadumę.
 — Tereni wolno — rzekł pan Maciej. — Terenia, to nasz promień wesołości, nawet w ciężkich smutkach.
 Wszystkie oczy spoczęły z lubością na postaci księżny Kobryńskiej: nikt nie wątpił, że Terenia jest promieniem. Tymczasem pan Maciej ciągnął dalej:
 — Powziąłem dzisiaj postanowienie. Jeżeli Jerzy