Strona:Józef Weyssenhoff - Syn marnotrawny.djvu/15

—   7   —

siostra Macieja, która poświęciła swój posag i świeckie widoki dla idei ordynacyi, leżącej im wszystkim na sercu. Dożywa wieku swego w Chojnogórze, przedstawiając życiem i słowem katechizm Dubieńskich dla płci żeńskiej.
 Przerwał milczenie pan Maciej, wskazując wymownie jeden pusty fotel przy kominie:
 — Czy nie lepiejby mu fu było z nami? czy nie spokojniej w sercu i sumieniu?...
 Odezwał się książę Władysław Kobryński, którego charakter zawierał się głównie w tytule, a postać była raczej niewyraźna ze swą ruchliwością nerwową, niepewnem spojrzeniem i jasnym, nastroszonym wąsem.
 — Dla Jerzego trzebaby dwóch krzeseł, taki się teraz stał parzysty.
 — Władzio żartuje — odrzekł sucho pan Maciej. — Czy chce tym sposobem rozweselić moje imieniny?
 Kobryński powstał żywo i pocałował teścia w ramię, a pan Maciej dobrotliwie poklepał go po plecach. Władzio nie dostrajał się do powagi Dubieńskich, miał jednak dużo zalet: kochał oficyalnie żonę, chwalił jej rodzinę i miał tytuł książęcy należycie potwierdzony.
 Ale pannę Paulinę niepokoi oddawna ta »parzystość« Jerzego, omówienie używane w rozmowach dla pokrycia jego paroletniego obcowania z kimś, którego nazwiska nie mogła się dowiedzieć. Ciekawość zaś była jedyną jej grzeszną przyjemnością.
 — Z kim to Jerzy się trzyma? o kim mówicie?
 — Zaplątał się w złe towarzystwo — odpowiedział pan Maciej.