Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/365

—   359   —

 — Pójdę... więc już tak ma być? A oczy jej poddane, niemiłosiernie pięknie, mówiły:
 — Więc nie chcesz mnie?...
 — Zrozumiej mnie, pani. Walczę ostatnią siłą przeciw sobie — i tobie. Zmiłuj się nademną!
 Litość, pełna czaru, zakwitła na dobrych ustach dziewczęcia.
 — Do widzenia więc, mój drogi, zawsze drogi! Wierzę ci... Ale tak smutno.
 Jan podniósł ręce Halszki do ust, potem do skroni swych, do oczu — i rzekł:
 — Dla nas obojga lepiej, abyśmy się pożegnali na długie lata.
 — I to jeszcze?! — wybuchła Halszka. — Już prawie zaczynam wątpić, czy pan ma co w sercu dla mnie.
 — Nowe pani obowiązki...
 — Zawsze obowiązek! A zresztą nic mi nie mówi, że to źle widywać pana. Ja tego chcę i pan mi nie odmówi.
 — Chyba, żeby się wszelkiego szczęścia nie wyrzec...
 Błysk pociechy rozjaśnił twarz Halszki.
 — Do widzenia!...
 Przysunęła się, skłoniła głowę na ramię Jana, a on przytulił ją mocno do drżącego serca i przymknął oczy. Poczuł, że to ostatnia chwila jego dobrej doli na ziemi. Już minęła. Nie wolno mu nawet pić dłużej zapachu tych włosów, ani dotknąć