Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/364

—   358   —

 — O tem nie mogę mieć zdania — rzekł po chwili — nie znam go dostatecznie.
 — Ja wiem, pan go nie lubi.
 — Nie chodzi tu o moje uczucie dla niego. Wydaje mi się uczciwym człowiekiem. Kobieca ręka może mu wskazać inny cel życia, niż samo zbieranie pieniędzy. O to chodzi. Więcej nie mogę powiedzieć.
 I rzeczywiście poczuł niby fizyczny wstręt, do słów swoich własnych.
 Chwilę trwało milczenie, męczące dla obojga. Wtem Halszka powstała z fotelu i zapytała z niepokojem:
 — Która godzina?
 — Dochodzi czwarta.
 — Ach! O czwartej muszę być u Kostków, gdzie i teraz niby jestem.
 — Tak, trzeba koniecznie wrócić na czwartą i nie dać nic poznać po sobie.
 Halszka obejrzała się dokoła, szukając lustra w pokoju, ale, że go nie było, przyłożyła chusteczkę do oczu, i zamiast zetrzeć z nich uprzednie różowe ślady, zapłakała nowemi łzami.
 — Niech widzą, niech się dowiedzą... Wszystko mi jedno!
 Jana chwycił taki żal, że stał przez chwilę bez ruchu z zaciętemi ustami. Ujął potem Halszkę za ręce.
 — Dziecko moje... idź już... inaczej być nie może...