Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/361

—   355   —

zniewoliła Jana powstać także. Zeszli się, a ona rzekła oddając mu obie ręce:
 — To jeżeli pan chce — ja zerwę moje zaręczyny...
 Dodała szeptem:
 — I będę twoją żoną.
 Ale spojrzawszy na Jana, zdziwiła się. Błyskawica gniewu przeleciała w jej oczach, a na twarz wystąpił silny rumieniec. Jan stał sztywno, wpatrzony w ziemię, z czołem ściągniętem w podkowę, a lekkie drżenie rąk ujawniło jego wewnętrzną walkę. Więc księżniczka Zbarazka wyprostowała się, cofnęła ręce i zdławionym głosem rzekła:
 — Czekam.
 — Słowa, które obowiązują na zawsze, wymawiają się powoli — odpowiedział Dołęga.
 Z łagodną przemocą ujął ją za ręce i posadził na fotelu, sam zaś usiadł blizko przy niej i przycisnął obie jej dłonie do swej piersi.
 — Moja najukochańsza, jedyna! O większem szczęściu nie marzyłem nigdy, droższego daru nikt mi dać nie jest w stanie. Ale nie mogę przyjąć tej ofiary.
 Halszka wyrwała ręce i twarz niemi zakryła. Łkanie wstrząsnęło nią i przez łzy odezwała się:
 — To nie ofiara!
 — Wiem, że szczera, że nieprzymuszona, ale bezwiedna ofiara — mówił Jan. — Dziecko moje! Ja o tobie jedynie myślę w tej chwili: ja nie byłbym