Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/212

—   206   —

o nas, jak o żelaznym wilku... A kiedyś znowu przy jakimś żarcie, mrugnęła tak, że mi przypomniała starego Hellego! Aż mi się zimno zrobiło.
 Jan patrzył na Andrzeja, jak na chorego.
 — Ty się litujesz nademną, widzę to — ciągnął Andrzej — boś ty zupełnie inny: ty masz zawsze jakiś cel poza tobą leżący i patrzysz na ten cel, a nie lubujesz się w szczegółach własnego istnienia, w mieniących się barw ach życia. A wiesz, gdy kto ma to moje usposobienie, to go czasem zauważony drobiazg raduje, albo drobiazg przyprowadza do rozpaczy.
 — Mój drogi — rzekł Dołęga — z tych drobiazgów nie składa się dusza ludzka.
 — Ale składa się życie — odpowiedział Zbarazki.
 — Marne życie.
 — Ale moje.
 Tu zamilkli przyjaciele i rozeszli się znowu, choć bez urazy, w dwie odmienne zupełnie drogi. Po chwili Dołęga zaczął mówić:
 — Jakże daleko zaszedłeś w wyznaniach swego uczucia pannie?
 — Oj daleko! pisywaliśmy nawet do siebie.
 — Jakto? więc ten list bezimienny ma prawdziwą podstawę?
 — Niestety.
 — Skoro więc to czyniłeś, musiałeś mieć zamiar określony?
 — Oczywiście. Najprzód — opanować myśl